بررسی دیگ چگالشی و غیر چگالشی:

تفاوت اصلی دیگ‌ چگالشی (بویلر چگالشی) با دیگ غیر چگالشی در میزان بازدهی آن ها می‌باشد. در بویلر چگالشی بازدهی به حدود 99 درصد (با احتساب ارزش حرارتی بالای سوخت) و 110 درصد (با احتساب ارزش حرارتی پایین سوخت) می‌رسد ، درحالیکه این عدد برای دیگ‌ و بویلر غیرچگالشی تنها حدود 65 تا 70 درصد (با احتساب ارزش حرارتی بالای سوخت) و 75 تا 80 درصد (با احتساب ارزش حرارتی پایین سوخت) می‌باشد. این بدان معناست که استفاده از دیگ چگالشی و پکیج چگالشی تا حدود 40 درصد و در بعضی موارد بیشتر، هزینه‌های مصرف سوخت مربوط به قبوض گاز را کاهش خواهد داد.

برخلاف دیگ های چگالشی در بویلر های معمولی (فولادی و چدنی) تلفات شدید انرژی را شاهد هستیم زیرا در این دیگ ها گازهایی که بر اثر احتراق حاصل می شوند پس از عبور از محفظه احتراق به صورت مستقیم با دمای بسیار بالا (بیش از180 درجه سانتی گراد) به سمت دودکش هدایت و از طریق آن خارج می شوند، اما در سیستم های چگالشی با جذب انرژِی گرمای نهان حاصل از چگالش محصولات احتراق، به حداکثر بهره وری از انرژِی گرمایی گاز تولید شده می رسیم و در نهایت دمای خروجی دودکش  در حدود 10 درجه سانتیگراد بیشتر از دمای برگشت ساختمان به دیگ چگالشی می باشد.

یکی دیگر از مواردی که موجب راندمان پایین تر دیگ های سنتی نسبت به دیگ های چگالشی می شود، مکانیزم ترکیب سوخت و هوا است.  بدین صورت که در دیگ های سنتی گاز و هوا به صورت جداگانه به محفظه سوخت تزریق و سپس توسط جرقه شعله ایجاد می گردد اما در دیگ های چگالشی گاز و هوا قبل از تزریق به محفظه احتراق ترکیب و سپس با ایجاد جرقه شعله تشکیل می شود که این عمل خود موجب رسیدن به بیشترین  بهره وری  از سوخت خواهد شد.

در دیگ ها  سنتی امکان تنظیم و کنترل ظرفیت دیگ با بار حرارتی مورد نیاز ساختمان وجود ندارد. در بهترین حالت در این نوع از دیگ ها ظرفیت حرارتی مورد نیاز در دو مرحله قابل کنترل می باشد. اما در دیگ های چگالشی گاز و هوا ابتدا  ترکیب شده ( مشعل پریمیکس ) و سپس توسط فن به محفظه احتراق تزریق می گردند. پس در عمل  با کنترل سرعت فن امکان کنترل ظرفیت دیگ های چگالشی  نسبت به میزان تقاضای سیستم حرارتی  با ضریب افزایشی و یا کاهشی 1% امکان پذیر می باشد.

 بویلر یا دیگ چگالشی، به دلیل احتراق کامل، میزان قابل توجهی تولید آلاینده‌های خانگی را کاهش خواهد داد.